Akcja powieści obejmuje czas między powstaniem w getcie w 1943 roku a powstaniem warszawskim 1944, kończąc się tuż po upadku Trzeciej Rzeszy. Oba powstania odgrywają tu znaczną rolę, mimo że większość epizodów rozgrywa się na prawym brzegu Wisły.

Tu, po wkroczeniu Armii Czerwonej następuje wdrażanie w życie nowej, komunistycznej rzeczywistości, co często było związane z przemocą i szykanami. Pokazani są tutaj ci, którzy kierowali upodleniem polskiego społeczeństwa, jak i ci, którzy przez to cierpieli.

Jak ludzie dawali sobie wtedy radę z jarzmem nowego i obcego im systemu oraz codzienną konfrontacją z metodami przemocy i ucisku?

W książce znajdzie Czytelnik próbę odpowiedzi na to pytanie, poprzez przedstawienie scenerii codzienności życia grupy ludzi różnych pokrojów i ich ścierania się z niewiadomą przyszłością. Są to, zarówno osoby, które uratowały się z płonącego getta jak i powstańcy warszawscy, którzy trafili na prawy brzeg Wisły prosto w szpony "sowieckiego realizmu".

Kto im w tej nowej, nieznanej rzeczywistości pomógł? Księża w kościele, ludzie dobrej woli, czy nawet jakiś politruk z minimalną dozą ludzkiego uczucia? Postacie ubeków oraz wysokich dygnitarzy NKWD są przedstawione wraz z całym spektrum cech ich osobowości, a w licznych przypisach prezentowane są informacje o danym funkcjonariuszu z faktograficzną ścisłością.

Jest tutaj uwypuklona nieznana ogółowi strona krwawego stalinowskiego kata Ławrentija Berii. Jego działalność jako oprawcy jest bardzo dobrze znana natomiast jego aktywność polityczna, którą starał się prowadzić głownie u schyłku okresu stalinowskiego utonęły w mroku historii, a raczej w morzu jego barbarzyńskiego procederu. W początkowej fazie powolne tempo toku wydarzeń nabiera siły, aby w miarę wciągania się w literaturę nabrać rozpędu i zakończyć się zaskakującymi zdarzeniami.

Wprowadzenie silnego wątku szpiegowskiego po obu stronach frontu, lecz głównie funkcjonowania sowieckiego wywiadu są ograniczone, aby nie zarzucić książce cech Bonda 007.